Tekel işçileri...

Duygusalımdır ben... Günlerdir feryatlarını başbakana duyurmaya çalışan Tekel işçilerinden bir kare görsem televizyon kanallarında, gözlerimden süzülüverir bir kaç damla yaş... Kaşlarından, gözlerinden, tenlerinden anlarım ben onları... Hele dudaklarından dökülüveren bir kaç kelime söz, hemen ele verir saflıklarını... Hükmümü verdim mi bir kez, art niyet aramam artık... Yan gelip yatıyorlarmış da, aylık 40 trilyon havadan para ödeniyormuş da daha neler neler... İşlemez bana... Yan gelip yatıyor mu? Yatırma kardeşim, çalıştır... Fabrikalarını satarken onlara mı danışmıştın...

Bu gün Kızılay'dan geçtim... Gelmişken 5-10 dakika aralarına karışıvereyim bu garibanların dedim... Sakarya caddesinde naylondan izbe çadırlar yapmışlar... Hava soğuk, çöp kutusundan sobalar yapmışlar ısınmak için... Yüzlerinde kesif bir umutsuzluk hali hakim... Ama kararlılar... Zaten kaybedecek fazla da bir şeyleri yok sayılır... 4/C kapsamında teklif edilen maaş 700 TL gibi bir şeymiş... Uzun uzun baktım onlara... Yüzlerine yansıyan acıyı, kızgınlığı, öfkeyi yakından izledim... Evde ekmek bekleyen çoluğunu çocuğunu, günün bu saatinde hissedilen bu soğuk havanın gece nasıl olabileceğini düşündüm... Evet düşündüm ve üzüldüm... Empati yapmaya çalıştım... Gece ayazında bu naylon çadırlarda uyumaya çalışmanın nasıl bir şey olabileceğini anlamaya çalıştım...

Konunun detayını çok fazla bilmiyorum ama... Nihayetinde olay bir hak arama olayı... Kazanılmış bir hakkın korunmak istenmesi olayı... Hangimiz itiraz etmeyiz 2.100 TL maaşımızın 700 TL'ye indirilmek istenmesine... Olay en yalın haliyle budur... Gerisi teferruattır...

Bu insanlara kulak vermeliyiz diye düşünüyorum... Destek olmalıyız bu insanlara... En azından manevi desteğimizi esirgememeliyiz onlardan...